Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

Περί κράτους δικαίου και δογματισμών



Σε αυτή την χώρα έχουμε τη τάση να τα ισοπεδώνουμε όλα. Επιλέγουμε δηλαδή «στρατόπεδα» και τα βλέπουμε όλα άσπρα ή μαύρα. Ως αποτέλεσμα αυτής της υπεραπλούστευσης είναι ο συγκεκριμενος τρόπος σκέψης να μας οδηγεί σε περιορισμούς, γιατί μας κάνει να λειτουργούμε μέσα σε πλαίσια. Έτσι υπαρχουν περιπτώσεις που ένα θέμα μας απασχολεί, αλλά δεν έχουμε τη διαλλακτικότητα να αντιληφθούμε τις οποίες θετικές ή αρνητικές προοπτικές. Επίσης, μας κάνει λιγότερο συνεργάσιμους και κωφεύουμε στην αντίθετη επιχειρηματολογία. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βαδίζουμε με παρωπίδες. Σταματάμε να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και προσαρμοζόμαστε όλο και πιο δύσκολα σε αυτή. 

Οι Έλληνες πρέπει επτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως εκτός από το μαύρο και το ασπρο υπάρχει και η γκρίζα πραγματικότητα. Εάν λοιπόν απαγκιστρωθούμε από την αντίληψη πως είμαστε οι παντογνώστες και κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια, ίσως έτσι κατορθώσουμε να επαναπροσδιορίσουμε την θέση μας ως άτομα κι ως σύνολο ατόμων. Μόνο εάν ελευθερωθούμε από τους δογματισμούς μας θα γίνουμε αληθινα ευτυχισμένοι άνθρωποι, καλύτεροι με τους φίλους και γείτονες μας, αλλά και με τον ίδιο μας τον τόπο.

Για παράδειγμα η πρόσφατη Συμφωνία των Πρεσπών. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές είναι ελάχιστα τα προσδοκώμενα από την Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν στέγνωσε δηλαδή καλά καλά το μελάνι και ο Ζάεφ μιλάει για Έλληνες και Μακεδόνες, όπως άλλωστε κάνει τόσο καιρό μαζί με περισσότερες από 140 χώρες. Κι όσο αυθαίρετα αυτοαποκαλούνται σκέτο "Μακεδονία", άλλο τόσο αυθαίρετα οι από εδώ θα τους φωνάζουν "Σκόπια". Προφανώς υπάρχουν θετικά στην εν λόγω συμφωνία, αλλά ο γεωγραφικός προσδιορισμός μεταξύ άλλων που θεωρώ λάθος σε συνδυασμό με τα όσα μας έχουν συνηθίσει οι γείτονες μας, δημιουργούν ένα αρνητικό κλίμα. Καλό είναι λοιπόν να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά ακόμη καλύτερα ας ξεχωρίζουμε το εφικτό από το προσδοκώμενο.

Επίσης, μέσα σε αυτή την ισοπέδωση ξεχνάμε βασικά πράγματα, όπως ότι το κράτος δικαίου είναι μια βασική φιλελεύθερη αξία που όταν καταλύεται πολύ εύκολα περνάμε σε ένα πατερναλιστικό και διεφθαρμένο κράτος. 

Συγκεκριμένα, κανείς δεν φαίνεται να μιλάει για την εκατέρωθεν εξόφθαλμη κατάλυση του κράτους δικαίου. Οι δικοί μας πέρασαν μια επίπλαστη πλειοψηφία με την βοήθεια κάποιων «προθύμων» οπορτουνιστών και οι γείτονες μας εξανάγκασαν κάποιους που είχαν δικαστικά μπλεξίματα να υπερψηφίσουν. Όψιμοι δημοκράτες πανηγυρίζουν την Συμφωνία, αλλά αγνοούν πως για έναν φιλελεύθερο δημοκράτη το χειρότερο είδος βίας είναι η αυθαίρετη κρατική βία κάθε μορφής όπως  και η παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων. 

Ας επαναπροσδιορίσουμε λοιπόν τις προσδοκίες μας κι ας τις διαχωρίσουμε από τους πραγματικούς εφικτούς στόχους. Διαφορετικά, άθελα μας σπεύδουμε να υποδουλωθούμε πίσω από κολλεκτιβιστικές νοοτροπίες μακρυά από δημοκρατικές φιλελεύθερες αρχές.