Περι Φιλελεύθερου - Σοσιαλισμού.

Σε πολλούς η έκφραση «φιλελεύθερος σοσιαλισμός» θα θύμιζε το παράδειγμα της Λογικής για την εσωτερική αντίφαση. Δηλαδή την πρόταση «ξύλινο σίδερο» όπου η μία λέξη αναιρεί την άλλη.

Είναι όμως τόσο αντίθετες (για να μην πω αντιφατικές) αυτές οι έννοιες; Η πολιτική τους καταγωγή είναι κοινή: ξεκινάει από το καμίνι της Γαλλικής Επανάστασης θυμηθείτε το σύνθημά της: «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη». Οι μεν πήραν το δρόμο της Ελευθερίας, οι άλλοι της Ισότητας. (Την Αδελφοσύνη, την πιο ανθρώπινη αξία, την ξεχάσαμε. Αλλά εδώ δύο χιλιάδες χρόνια την επαγγέλλεται ο Χριστιανισμός, χωρίς αποτέλεσμα).

Και τα δύο κινήματα, της Ελευθερίας και της Ισότητας, είναι απελευθερωτικά. Και τα δύο έχουν σαν στόχο να προστατέψουν την ανθρώπινη ευτυχία και αξιοπρέπεια. Και τα δύο, στις καθαρές τους μορφές, απέτυχαν.

Στα διακόσια χρόνια που πέρασαν αποδείχθηκε πως ο δρόμος της Ισότητας, εκτός που καταλύει την Ελευθερία, δεν οδηγεί ούτε στην Ισότητα. (Πάντα κάποιοι γίνονταν «πιο ίσοι από τους άλλους», όπως έγραψε ο Orwell). Αντίθετα ο δρόμος της Ελευθερίας μπορεί να περιορίσει την ανισότητα φτάνει να μιλάμε για «Ελευθερία Όλων» (κι όχι μερικών, εις βάρος των άλλων). Φτάνει δηλαδή να ενσωματώσει την άλλη βασική αξία, αυτή της Δικαιοσύνης.

Ήδη στην πράξη δεν υπάρχουν αμιγείς Φιλελεύθερες ή Σοσιαλιστικές πολιτικές.

Όλες οι κομματικές παρατάξεις του πλανήτη, όπως και αν αποκαλούνται, υποστηρίζουν ένα μικτό πολιτικό σύστημα και μία μικτή οικονομία. Ακόμα και στα προγράμματά τους προσπαθούν να συνδυάσουν στοιχεία αντίθετα: π. χ. ελευθερία ανταγωνισμού και κοινωνική δικαιοσύνη.

Το μοίρασμα του πλούτου, που ευαγγελίζονται οι σοσιαλιστές, προϋποθέτει την παραγωγή του μέχρι τώρα επίτευγμα των «αντιπάλων» ...;

Στην καθημερινή πρακτική της διακυβέρνησης, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ... ανάμικτα.

Και εύλογα οι δογματικοί της κάθε πλευράς διαμαρτύρονται ότι δεν είναι δυνατόν μία σοσιαλιστική κυβέρνηση να παίρνει «νεοφιλελεύθερα» μέτρα, ή σε αντιδιαστολή μία δεξιά εξουσία να παρεμβαίνει στην οικονομία.


Κι όμως, όπως συμβαίνει συχνά, η πράξη προηγείται της θεωρίας. Αυτό που γίνεται, μας δείχνει τον δρόμο γι αυτό που πρέπει να γίνει.
Η νέα πολιτική σκέψη θα πρέπει να μάθει από την πραγματικότητα αντί να προσπαθεί να την βάλει σε καλούπια.

Οι δογματισμοί, οι ιδεολογίες, τα μονολιθικά συστήματα, αυτοαναιρέθηκαν και κανείς πια δεν τα νοσταλγεί.

Μας χρειάζεται μία αντίληψη ανοιχτή, ευέλικτη και
συγχρόνως αποτελεσματική.

Με δυό λόγια

"Ισχύς μέσα απο την ενότητα
και δικαιοσύνη μέσα απο την αλληλεγγύη
και τον αμοιβαίο σεβασμό".

earthquake