Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Ο Θάνος Ανεστόπουλος σε 10 φράσεις.



«Θύμωσα… με την έλλειψη θυμού τις στιγμές που είχα κάθε δικαίωμα να νιώσω έτσι και προτίμησα να τον καταπιώ. Θέλω… να μπορώ».

Ο παθιασμένος, αλλόκοσμος τρόπος ερμηνείας του, όπως και τα τραγούδιά του, πάντα στο ίδιο ύφος, έχουν φανατικούς ακροατές από τα χρόνια των Διάφανων Κρίνων ήδη. 

Σήμερα σόλο, αλλά πάντοτε ενδιαφέρων, όπως φάνηκε κι από το πρόσφατο σόλο άλμπουμ του «Ως το τέλος», αποφάσισε να συμπράξει επί σκηνής με τα Υπόγεια Ρεύματα για δυο κοινά live στον Σταυρό του Νότου στις 19 και στις 26 Απριλίου. 

Το κοινό τους σημείο, η αγάπη για την ποίηση την οποία και ο μεν και οι δε έχουν μελοποιήσει πολλές φορές, και τώρα θα τραγουδήσουν μαζί στο πρόγραμμα αυτό που ονομάζουν «Τσαλακωμένες Μέρες». 

Η ποίηση διατρέχει και τις απαντήσεις του Ανεστόπουλου στις «δέκα φράσεις», άλλοτε ως θέμα, άλλοτε ως διάθεση, κυρίως όμως ως εργαλείο έκφρασης.

Διάβασα… την τελευταία ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ με τίτλο «Η Ανορεξία της Ύπαρξης». Μου υπενθύμισε την ομορφιά και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης όταν αντλείς δύναμη από μέσα σου και αποδέχεσαι την αλήθεια της κάθε μοναδικής σου στιγμής. Μου έφερε στο νου τα λόγια του Κρίστοφερ Χίτσενς απo το σπουδαίο βιβλίο του «Πριν το Τέλος»: «Δεν έχω σώμα, είμαι σώμα»…

Είδα… Ένα όνειρο... ένα μικρό παιδί να ψάχνει μια μυστική γωνιά για να κρυφτεί απ’ την σκιά ενός τεράστιου ροζ σύννεφου που θρυμματισμένο σε χιλιάδες κομμάτια έπεφτε καταπάνω του με ταχύτητα απ’ τον ουρανό. Στο απέναντι σπίτι, πίσω από ένα μεγάλο παράθυρο με βρώμικα και θολά τα τζάμια, έβλεπε να στέκουν ακίνητοι οι γερασμένοι γονείς του, ο κουρασμένος δάσκαλός του, ο τσαντισμένος αστυνόμος γείτονάς του και ο ίδιος ο εαυτός του να αγκαλιάζει σφιχτά δύο κομμένα φτερά.

Άκουσα… την άναρθρη μικρή δειλή κραυγή που κρέμονταν στην άκρη της σιωπής των ανθρώπων με τα γυάλινα βλέμματα και με τον φόβο για τους φόβους των άλλων να καταλήγει στον υπόνομο μιας χώρας που κάποτε την έλεγαν Ελλάδα.

Θέλω… να μπορώ.

Μπορώ…να πενθήσω. Η απώλεια είναι που δεν μπορώ να συνηθίσω.

Ξέχασα… το φως αναμμένο και… με πήρε ο γεροδιάολος.

Θύμωσα…με την έλλειψη θυμού τις στιγμές που είχα κάθε δικαίωμα να νιώσω έτσι και προτίμησα να τον καταπιώ.

Πίστεψα…στον άνθρωπο και ακόμα πιστεύω.

Θυμήθηκα…να κλείσω το φως και χαλάρωσα.

Ελπίζω… στο «τώρα».

Χαίρομαι…τις μικρές στιγμές που παρατηρώ το πρόσωπο του κοριτσιού μου όταν κοιμάται και την ανιδιοτελή γεμάτη αγάπη αγκαλιά του μικρού μου γιου όταν τον συναντώ.

Φοβάμαι…όχι την μοναχικότητα αλλά την μοναξιά.


tospirto

Δεν υπάρχουν σχόλια: