Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

" Εγώ στο δημόσιο κέντησα!, προίκισα και πάντρεψα τα παιδιά μου…." Και ο νοών νοείτω! "



Αρκετούς μήνες πριν, το καλοκαίρι, όταν οι γιατροί του νοσοκομείου Πολυγύρου ξεκινούσαν την επίσχεση εργασίας αντιδρώντας για τις ελλείψεις στο χώρο της υγείας και διεκδικώντας την καταβολή των δεδουλευμένων τους, μία κυρία λίγο πάνω από 60 χρόνων θύμιζε μαινόμενο ταύρο στην πύλη του νοσοκομείου.

Τα είχε βάλει με τους γιατρούς που έκαναν την κινητοποίηση και...
η ίδια δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί.


Την πλησίασα κι εντελώς ανθρώπινα έπιασα κουβέντα μαζί της σε μια προσπάθεια…να την ηρεμήσω. Απαιτήθηκε αρκετός χρόνος για να χαλαρώσει και να πάψει να φωνάζει εξαπολύοντας βέλη προς το δημόσιο.

«Εγώ» μου λέει, «το ξέρω καλά το δημόσιο, από μέσα. Κανένας δεν δουλεύει. Όλοι οι άχρηστοι εκεί μαζεύτηκαν. Κανείς δεν εξυπηρετεί τον πολίτη. Εγώ στο δημόσιο κέντησα, πάντρεψα και προίκισα τις δύο κόρες μου».

‘Ενιωσα πως με κεραυνοβολούσε.
Τι συμβαίνει αναρωτήθηκα. Βάλλει με μένος κατά του δημοσίου, αλλά η ίδια παραδέχεται πως στο δημόσιο πάντρεψε και προίκισε τα παιδιά της; Κι αυτό τo «εγώ στο δημόσιο κέντησα»… τί σημαίνει πάλι αυτό, αναρωτήθηκα.

«Εργαζόσασταν στο δημόσιο» τη ρώτησα, σκεπτόμενη πως ίσως απασχολήθηκε παλαιότερα στην κατασκευή χειροποίητων χαλιών που χρηματοδοτούνταν από το κράτος. Πόσο έξω έπεσα…..

«Εγώ» μου απαντά, «δούλεψα στο δημόσιο 16 χρόνια και συνταξιοδοτήθηκα από αυτό. Πήρα λεφτά από το δημόσιο, κατάφερα να παντρέψω με αξιοπρέπεια τα δυο μου κορίτσια, κατάφερα να φτιάξω και τις προίκες τους, το νοικοκυριό που δίνει κάθε γονιός στην κόρη του…»

Και το κέντημα πού κολλάει, ξανασκέφτηκα, οπότε φρόντισα να συντηρήσω την συζήτηση.
«Σε ποιο τομέα εργαστήκατε» τη ρώτησα.

«Στη χαρτογράφηση της νομαρχίας, τι τα ψάχνεις;» απάντησε αμέσως.

Ναι, αλλά το μορφωτικό της επίπεδο δεν δείχνει ότι έχει επιστημονική γνώση. Πώς μπορεί να απασχολήθηκε άραγε; αναρωτήθηκα.
«Συγγνώμη, αν δεν είμαι αδιάκριτη, τι έχετε σπουδάσει;», έσπευσα να ρωτήσω.

«Τι να σπουδάσω, το δημοτικό τέλειωσα. Απορείς πώς μπήκα; Όπως έμπαιναν όλοι.»

Ε, πλέον δεν άντεξα. Ρώτησα ευθέως.
«Μπορώ να καταλάβω ότι συγκεντρώσατε χρήματα για τη δαπάνη των γάμων, όπως και για τα προικιά των κοριτσιών σας, αλλά στο δημόσιο τί δουλειά κάνατε στη χαρτογράφησε και…κεντούσατε;»

«Εγώ του δημοτικού ήμουν. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι στην υπηρεσία, όμως έγινα το δεξί χέρι της προϊσταμένης. Με έστελνε για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ και για τις προσωπικές της δουλειές. Όταν τέλειωνα με αυτά είχα άφθονο χρόνο. Καθόμουν σε ένα γραφείο και κεντούσα. Αυτά τα κεντήματα τα χρυσοπουλούσα κι έτσι έβγαζα και δεύτερο μεροκάματο».

Πήρα πληρωμένη απάντηση.
Την κοίταξα αποσβολωμένη στα μάτια και δεν τόλμησα καν να ρωτήσω, τουλάχιστον απόδειξη κόβατε στους αγοραστές των εργόχειρων ή τα χρήματα τα παίρνατε μαύρα;
Γύρισα την πλάτη κι έφυγα, ακούγοντας την να συνεχίζει να βρίζει τους γιατρούς του δημοσίου…

«Ελλάς το μεγαλείο. Βρε, μπας και μαζί τα φάγαμε;»

Της Ελένης Ιατρού .

epirus-ellas.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: