Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Δεν μου αρέσει αυτή η Ελλάδα.


Δεν μου αρέσει αυτή η Ελλάδα. Μια Ελλάδα χωρίς όραμα και προοπτική αλλαγής.

Μια Ελλάδα πολιτικάντηδων που πατάει κάθε επιχειρηματική κίνηση.

Πολιτικάντηδων που εδώ και τρεις δεκαετίες ανεβαίνουν στην εξουσία φωνάζοντας πως η ραχοκοκαλιά της οικονομίας είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Δυστυχώς όμως, δεν υπήρχε ούτε ένα μέτρο, ούτε μια κίνηση που να υποστηρίζει τα λεγόμενα τους. Υψηλή φορολογία και γραφειοκρατία ήταν και είναι δυο βασικά στοιχεία που θα συνοδεύουν κάθε μικρομεσαίο επιχειρηματία.

Με τις λίγες οικονομίες του ο μικρός επιχειρηματίας θα ανοίξει ένα μαγαζί για να ζει την οικογένεια του και ίσως αν πηγαίνουν καλά οι δουλείες να επεκταθεί. Το όνειρο όμως, παραμένει όνειρο για τους περισσότερους.
Βλέπεις η ανοχή από το κράτος στο παραεμπόριο, η ανοχή σε κάθε λογής διαδηλωτές ακόμη και για τον πιο απίθανο λόγο ( αφορά κυρίως τις επιχειρήσεις των μεγάλων αστικών κέντρων) και τόσα άλλα κόβει τα φτερά σε κάθε φιλόδοξο νέο επιχειρηματία.

Και για όσους από αυτούς τους μαγαζάτορες θεώρησαν πως η φοροδιαφυγή είναι η λύση στην αφαίμαξη των κερδών τους από τον κρατικό μηχανισμό, ακόμη και σε εκείνο το σημείο η ανοχή του κράτους οργίζει τους υπόλοιπους.

Πιθανόν και ίσως όχι άδικα κάποιοι μικροεπιχειρηματίες να θεωρούν κλοπή από το κράτος την υψηλότατη φορολογία εις βάρος τους και υποσυνείδητα ή και συνειδητά με την φοροδιαφυγή να ανακτούν τα «κλεμμένα». Ίσως πάλι να είναι μια κίνηση απόγνωσης για να κλείσουν τρύπες από τα έξοδα που τρέχουν. Ίσως απλά και μόνο να είναι μικροαπατεωνίσκοι και να έχουν υποκύψει στο αμάρτημα της απληστίας.

Όπως και να έχει πάντως με τον έναν ή άλλο τρόπο - νομοταγείς και μη - νιώθουν καθημερινά τον αγώνα τους για επιβίωση, αλλά και τα όνειρα για επιχειρηματικότητα να πηγαίνουν χαμένα αφού ένα κράτος - τέρας ζει από αυτούς για να ταΐζει αργόσχολους και υπεράριθμους και να σπαταλάει χρήματα άσκοπα από εδώ και από εκεί.

Λουκέτο. Είναι η μόνη λέξη που έρχεται στην σκέψη τους. Λουκέτο και απόγνωση.

Και να μην αναφερθώ στους μεγάλους επιχειρηματίες. Δυστυχώς, οι λέξεις μεγάλος επιχειρηματίας έχουν ταυτιστεί με τις λέξεις κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας (crony capitalism). Ακόμη και για όσους από αυτούς έχουν την «τύχη» να συναναστραφούν επιχειρηματικά με το δημόσιο δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν περιπέτειες με τον νόμο αφού μπορεί από την μια να έχουν χρέη προς το δημόσιο όταν την ίδια στιγμή από την άλλη το δημόσιο οφείλει τα ίδια και περισσότερα προς αυτούς.

Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις που σηκώνουν στις πλάτες τους το φορτίο της ελεύθερης επιχειρηματικότητας. Επενδύουν σε ένα θολό επιχειρηματικό τοπίο με υψηλό ρίσκο και κάποιες φορές χάνουν, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Ότι και να κάνουν βρίσκουν απέναντι τους ένα κράτος μόρφωμα και την γραφειοκρατία του σε κάθε τους βήμα. Παρόλα αυτά αγωνίζονται για να επιτύχουν τους στόχους τους και δεν τα παρατάνε.

Δεν μπορώ να ανέχομαι μια Ελλάδα που μετατρέπει κάθε ιδιωτικό υπάλληλο σε καρικατούρα του εαυτού του.

Νέα παιδία με πτυχία και γνώσεις βγαίνουν στην αγορά εργασίας γεμάτα δίψα για προσφορά και δημιουργία και συναντούν μπροστά τους μια αγορά που φυτοζωεί. Η αγορά δυστυχώς αργοπεθαίνει εξαιτίας της ξεροκεφαλιάς όλων σχεδόν των κυβερνήσεων των τελευταίων 30 ετών. Με αποφάσεις και χιλιάδες νόμους αποκλείει την οποιαδήποτε ευελιξία στον επιχειρηματικό κόσμο. Είτε αυτό ονομάζεται κατώτατος μισθός, είτε λέγεται ελαστική εργασία σε κάθε περίπτωση πρόκειται για απαγορευμένες έννοιες στην σύγχρονη ελληνική επιχειρηματικότητα. Σε καιρούς ύφεσης, για αυτούς προτιμότερη είναι η ανεργία, η εξαθλίωση και η λιτότητα.

Κάθε νέος που επιδιώκει να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα αντικρίζει έναν επιχειρηματικό κόσμο μαριονέτα του κρατικού σχεδιασμού που σε κάποιο βαθμό έχει «μολυνθεί» από το «νεοελληνικό όνειρο» και έχει υιοθετήσει τις αρρωστημένες νοοτροπίες του.


Στα ίδια λοιπόν γραφεία μικρών ή μεγάλων ιδιωτικών εταιριών θα δεις να τριγυρνάνε επηρμένοι και κόλακες από την μία και από την άλλη όλοι όσοι αγωνίζονται «για μια θέση στον ήλιο».

Τότε και αυτοί με την σειρά τους θα ψάξουν να βρουν τρόπους επιβίωσης. Ή θα διαλέξουν τον εύκολο δρόμο ή θα αγωνιστούν πιστεύοντας στις ικανότητες τους κόντρα στο τρέχον κατεστημένο.

Δύσκολη η απόφαση. Αν είναι «τυχεροί» κάποιος θα τους «χώσει» κάπου και θα κινούνται μέσα στα πλαίσια του προστατευτισμού του. Αν πάλι δεν είναι ευνοϊκά τα πράγματα για αυτούς θα πρέπει να δουν με θάρρος την πραγματικότητα και να ανεχτούν πρόσωπα και καταστάσεις για να συνεχίσουν να υπάρχουν στον χώρο.

Και τότε είναι που μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα με μέσον μεταμορφώνονται σε μικροί καρδινάλιοι και μοιάζουν αστείοι. Και από την άλλη ιδιωτικοί υπάλληλοι χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη υποδύονται ρόλους για να επιβιώσουν. Καταπίνουν κάθε προσβολή από υπάνθρωπους και σφίγγουν τα δόντια μπροστά σε τόνους αμορφωσιάς. Σπάνιες είναι οι φορές που η ικανότητα επικρατεί της άνευ ουσίας έπαρσης και συμβαίνει να συνοδεύεται με μια γνωριμία που θα προσφέρει την θέση στον ήλιο.


Και είναι και αυτοί οι Έλληνες που ζουν και αναπνέουν με το «νεοελληνικό όνειρο».

Να βολευτούν κάπου. Και κατά προτίμηση στο δημόσιο. Ακόμη και όταν γνωρίζουν πως το δημόσιο δεν μπορεί να σηκώσει άλλες προσλήψεις. Ακόμη και όταν γνωρίζουν πως θα ζουν παρασιτικά εις βάρος των υπολοίπων συνεχίζουν να σκέφτονται το τομάρι τους.

Κι αν βολευτούν κάπου στο δημόσιο, αδιαφορούν για ότι και να γίνει γύρω τους. Κοιτούν το συναφή τους και τίποτε άλλο. Είναι και αυτοί οι συνδικαλισταράδες που θα μπουν μπροστάρηδες των συμφερόντων τους.
Και όλοι μαζί θα χλευάσουν τους υπόλοιπους Έλληνες που δεν είχαν την «τύχη» την δικιά τους». Και το κάνουν καθημερινά.

Στον γκισέ της υπηρεσίας με το αγενές ύφος στον ταλαιπωρημένο συνταξιούχο, με την καθυστέρηση της άφιξης του λεωφορείου την προκαθορισμένη ώρα γιατί έτσι βόλευε και με το κλείσιμο των δρόμων γιατί έτσι γουστάρουν.

Πιθανόν, το «νεοελληνικό τους όνειρο» συμπεριλαμβάνει και ένα σπίτι με δάνειο και ένα αυθαίρετο στο χωριό, ίσως και ένα cayenne των εκατό δόσεων και άλλα πολλά. Και φυσικά για ότι στραβό και εάν συμβαίνει δεν ευθύνονται οι ίδιοι, αλλά κάποιοι μασωνοεβραίοι ή κάποια υποχθόνια λέσχη ή απλά οι ξένοι.

Δεν μου αρέσει αυτή η Ελλάδα και όσο και να το φωνάζω δεν είναι πολλοί που αφουγκράζονται τις αγωνίες μου. Δεν βλέπω καμία διάθεση για βαθειά και ριζική αλλαγή της κατάστασης. Δεν μου αρέσει αυτή η Ελλάδα γιατί δεν βλέπω να ανθίζει καμία ελπίδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: