Του άξιζε καλύτερο... τέρμα

Ενας από τους καλύτερους τερματοφύλακες που ανέδειξε ο Ολυμπιακός και το ελληνικό ποδόσφαιρο την τελευταία 20ετία έβγαλε τα γάντια του και έριξε τίτλους τέλους σε μια πλούσια καριέρα. Λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, έχοντας κλείσει τα τριάντα πέντε χρόνια του, ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος αποχαιρέτησε τους Νεοσμυρνιώτες και με μια ανακοίνωση γεμάτη συναίσθημα είπε το δικό του «αντίο» στους αγωνιστικούς χώρους.

Ο Πανιώνιος έμελλε να είναι ο τελευταίος σταθμός της διαδρομής του, ενώ ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία να δώσει το τέλος που αρμόζει σε ένα «δικό» του παιδί, σε έναν παίκτη που πρόσφερε στην ομάδα και πανηγύρισε μαζί της επτά πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο! Ο «Ελέ» είναι παιδί του Πειραιά, ένας αθλητής που αναδείχτηκε μέσα από τα σπλάχνα του Ολυμπιακού. Είναι ο τελευταίος που βγήκε από τις ακαδημίες του συλλόγου και έπαιξε στην πρώτη ομάδα, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο για μεγάλο διάστημα.

ΕΠΗ ΚΑΙ ΑΔΙΚΙΕΣ

Οπως άλλωστε και ο ίδιος έχει παραδεχτεί, στον Ολυμπιακό λειτούργησε πολύ με το συναίσθημα και αυτό του κόστισε και ψυχικά, σε στιγμές όπως εκείνη την ημέρα του παιχνιδιού με τη Λίβερπουλ στο ΟΑΚΑ, όπου σήκωσε στις πλάτες του όλο το βάρος της αποτυχίας και των αποδοκιμασιών για την τότε ομάδα του Μαντζουράκη, αλλά και σωματικά, όταν αναγκάστηκε να κάνει δύο επεμβάσεις στη μέση και να αγωνιστεί με σπασμένο δάχτυλο μέσα στο «Ολντ Τράφορντ» εναντίον της Μάντσεστερ, αποκρούοντας μάλιστα και πέναλτι του Φαν Νίστελροϊ!

Σε εκείνο το ματς του ΟΥΕΦΑ με τη Λίβερπουλ τον Νοέμβριο του 2000 ράγισε το γυαλί στη σχέση του με τον κόσμο του Ολυμπιακού και, όπως αποδείχτηκε, χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να κολλήσει ξανά. Τότε, εκείνη η συμπεριφορά των οπαδών στο ΟΑΚΑ τον είχε τσακίσει ψυχολογικά. Δ [1996 στον Ολυμπιακό. Ο τελευταίος που βγήκε από τις ακαδημίες. ] Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο κόσμος της ομάδας, του οποίου υπήρξε κομμάτι πριν ξεκινήσει επαγγελματικά το ποδόσφαιρο, αμφισβητούσε και αποδοκίμαζε εκείνον που μέχρι τότε είχε δώσει τα πάντα μέσα στο γήπεδο.

Μάλιστα, ήταν τόσο χάλια ψυχολογικά, ώστε ζήτησε και πήρε άδεια από τη διοίκηση και τον προπονητή προκειμένου να αποφορτιστεί. Ενας καλός φίλος του τού έδωσε τα κλειδιά από ένα σπίτι στη Ναύπακτο και εκεί ο «Ελέ» κλείστηκε για τρεις ημέρες προσπαθώντας να ξαναβρεί την ηρεμία και το καθαρό μυαλό του.

«ΚΑΠΟΙΟΙ» ΕΙΠΑΝ ΟΧΙ
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, βρέθηκε μιαν ανάσα από την επιστροφή του στο λιμάνι που αγάπησε, στην ομάδα που υποστήριζε με πάθος από τα παιδικά του χρόνια. Κι όμως, κάποιοι στον Ολυμπιακό άναψαν κόκκινο την τελευταία στιγμή και δεν του έδωσαν τη χαρά και την ηθική επιβράβευση να κλείσει την καριέρα του με τον τρόπο που του άξιζε. Αλλωστε, ούτε χρήματα αξίωσε για να γυρίσει ούτε όρους έβαλε. Και επιπλέον, τις δύο προηγούμενες χρονιές είχε δώσει τα «διαπιστευτήριά» του στη Σούπερ Λίγκα.

Επιστρέφοντας από το Καμπιονάτο, έδειξε και στον ΠΑΣ Γιάννινα αλλά πολύ περισσότερο πέρυσι στον Ηρακλή ότι όχι μόνο δεν ήταν «τελειωμένος», όπως υποστήριζαν ορισμένοι, αλλά, αντίθετα, μπορούσε ακόμη, παρά το πρόβλημα στη μέση του, να παίξει σε υψηλό επίπεδο. Τελικά, ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι επέλεξε να χρυσοπληρώσει έναν ξένο τερματοφύλακα (Κοστάνσο), τον οποίο έξι μήνες μετά προσπαθεί να «ξεφορτωθεί» και να αποκτήσει έναν Ελληνα (Δασκαλάκης), ο οποίος δίνει μάχη για να πάρει μια ευκαιρία από τον Βαλβέρδε...

Τα επτά πρωταθλήματα η «κλίκα» και η εξωγηπεδική ζωή

Σε κάθε περίπτωση, το μεγάλο κεφάλαιο στην καριέρα του Δημήτρη Ελευθερόπουλο ήταν ο Ολυμπιακός. Εκεί ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά τη δε [Ρόμα.] καετία του ’90 και αποτέλεσε βασικό μέλος της σπουδαίας ομάδας (με Ελληνες παίκτες) του Μπάγεβιτς.

Εκτός από τη σεζόν 1995 - 1996, που έπαιξε δανεικός στην Προοδευτική, μέχρι το 2004, που είπε «αντίο» στο Λιμάνι, γνώρισε μεγάλες στιγμές δόξας αλλά και αμφισβήτησης.

Αποθεώθηκε για τις αποκρούσεις του σε σπουδαίους αγώνες, όπως ήταν το 4-1 επί του Παναθηναϊκού για το Κύπελλο μέσα στη Λεωφόρο ή για την ανάδειξή του ως καλύτερος τερματοφύλακας της φάσης των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 1998 - 1999.

Ομως, από την άλλη, πληγώθηκε πολύ, όταν του χρέωσαν για μιαν άστοχη έξοδό του τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Μάρτιο του 1999.

Εκείνοι όμως που τον έστησαν στον τοίχο λησμόνησαν ότι αυτός ήταν που κράτησε ζωντανό το όνειρο της πρόκρισης με τις εξαιρετικές αποκρούσεις του στο «Ντέλε Αλπι» στον πρώτο αγώνα (1-1) των δύο ομάδων.

Εκτοτε, σε κάθε άσχημο αποτέλεσμα βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα. Επειδή ήταν αρχηγός της ομάδας, επειδή ήταν από τις «παλιοσειρές» του Ρέντη, επειδή ίσως ήταν ωραίος και επιτυχημένος σε τόσο μικρή ηλικία. Φάνηκε πως πλήρωσε το τίμημα και γι’ αυτό.

Το σίγουρο είναι ότι χρεώθηκε κλίκες και την ταμπέλα του ποδοσφαιριστή που αγαπάει την dolce vita. «Οταν έρχονται δύσκολες στιγμές στον Ολυμπιακό, όλοι τα ρίχνουν αμέσως στη λεγόμενη “κλίκα”' του Ελευθερόπουλου, του Γεωργάτου και του Ανατολάκη, αλλά μόλις έρθουν τα καλά αποτελέσματα, η κλίκα μετονομάζεται αμέσως σε... Αγία Τριάδα» είχε πει με νόημα. Δύο χρόνια μετά, σε μια άλλη συνέντευξή του δήλωσε ότι «δύο είναι οι ηλεκτρικές καρέκλες στον Ολυμπιακό: η θέση του προπονητή και του τερματοφύλακα».

Η εξωγηπεδική ζωή του δεν ήταν ποτέ όπως την εμφάνισαν. Κατ’ αρχάς, ήταν 100% επαγγελματίας, δεν ξενυ [Μίλαν.] χτούσε, όπως έλεγαν, και πρόσεχε πάντα τη διατροφή του. Αξίζει να τονιστεί ότι τη μοναδική φορά που δέχτηκε παρατήρηση από προπονητή κατά τη διάρκεια της λιπομέτρησης ήταν στο ξεκίνημά του στον Ολυμπιακό από τον Μπάγεβιτς. Από τότε, φρόντιζε να είναι πάντα «στεγνός» και πολύ καλά γυμνασμένος.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα έβγαλε πέρα στο ιταλικό πρωτάθλημα, που είναι ένα από τα πιο απαιτητικά στον κόσμο. Μπορεί στη Μίλαν και τη Ρόμα να έχασε το στοίχημα (για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, που δεν είχαν να κάνουν με εκείνον) αλλά, αντίθετα, στη Μεσίνα, την Ασκολι και ειδικά τη Σιένα το κέρδισε κάνοντας πολλές και καλές εμφανίσεις.

Στην Ιταλία αφιερώθηκε ακόμη πιο πιστά στη δουλειά του. Και εκεί αλλά κι εδώ δεν έκρυψε ποτέ ότι έβγαινε βόλτες, πάντα όμως όταν δεν είχε υποχρεώσεις με την ομάδα. Η βραδινή του έξοδος θα ήταν συνήθως για φαγητό ή για σινεμά και θέατρο, που του αρέσει πολύ.

Σε νεαρή ηλικία, τα μεσημέρια στην Ελλάδα πριν από την απογευματινή προπόνηση, του άρεσε να πίνει τον καφέ του στο Μικρολίμανο. Ως ωραίος, πετυχημένος και ιδιαίτερα δημοφιλής, είχε πολλές κατακτήσεις. Εκανε σχέσεις με ωραίες γυναίκες της showbiz, όπως η ηθοποιός Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, όμως χρεώθηκε και σχέσεις οι οποίες δεν υπήρξαν ποτέ.

Σε κάποιο σημείο μάλιστα η πίεση από τον Τύπο έγινε αφόρητη και οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν θεωρούν ότι έπαιξε τον ρόλο της στην απόφασή του να φύγει από το ελληνικό πρωτάθλημα, όταν διαταράχτηκαν οι σχέσεις του με τον Ολυμπιακό και τους οπαδούς. Στην Ιταλία βρήκε την ηρεμία του. Δούλεψε καλύτερα και σε συνθήκες που δεν είχε συναντήσει εδώ, μακριά από τους παπαράτσι και το ψυχολογικό πρέσινγκ από τους «πηχιαίους» τίτλους των εφημερίδων. Εζησε μια άλλη κουλτούρα και γνωρίστηκε με σημαντικούς ανθρώπους του ευρωπαϊκού [Σιένα.] ποδοσφαίρου.

Η γυναίκα της ζωής του

Η «γυναίκα της ζωής του» είναι η δεκάχρονη σήμερα Ιωάννα, ο καρπός ενός έρωτα του «Ελέ» με μια αεροσυνοδό, που δεν έφτασε ποτέ στα σκαλιά της εκκλησίας. Με τη μητέρα της Ιωάννας διατηρεί καλή σχέση, αλλά η κόρη του είναι αυτή που του έχει κλέψει την καρδιά. Το μεγάλο τατουάζ (ένα από τα πολλά που έχει πάνω στο κορμί του) με το όνομα της Ιωάννας στον βραχίονα του αριστερού του χεριού δείχνει άλλωστε τη μεγάλη αδυναμία που της έχει. Για χάρη της μάλιστα άφησε το Καμπιονάτο το 2009, όπου έπαιξε για μία πενταετία. Κάθε Δευτέρα, μετά τους αγώνες, έμπαινε στο αεροπλάνο μόνο και μόνο για να βρεθεί κοντά στην αγαπημένη του Ιωάννα. Τώρα, μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, της αφιερώνει πολύ περισσότερο χρόνο.

Προπονητής ή τεχνικός διευθυντής;

Κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή. Ο «Ελέ» είπε αντίο ώς την ώρα που θα ξαναμπεί στα γήπεδα με μια άλλη ιδιότητα, με έναν άλλο ρόλο. Εχει... κόλλημα με τη θέση του τερματοφύλακα και δεν αποκλείεται να τον δούμε σύντομα να γυμνάζει τους γκολκίπερ κάποιας ομάδας. Εμαθε άλλωστε πολλά στο Καμπιονάτο, όπου θεωρείται μία από τις κορυφαίες αν όχι η κορυφαία σχολή τερματοφυλάκων στον κόσμο. Πάντως, οι εμπειρίες και οι επαφές του στην Ιταλία μπορεί να του ανοίξουν και τον δρόμο για καριέρα τεχνικού διευθυντή. Σύντομα, ο ίδιος θα αποκαλύψει τις σκέψεις του, αφού για την ώρα χρειάζεται ένα διάστημα για να χαλαρώσει και να αποφορτιστεί από την ένταση των γηπέδων.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΕΛΙΟΣ

espressonews