Τις πταίει;

Ας μιλήσουμε με αριθμούς:

Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή : Η αλήθεια είναι πως παρέλαβε από την Χούντα χρέος ίσο με 24% συν τα χρέη των διάφορων δημόσιων οργανισμών. Δεν υπήρχε τράπεζα που θα δάνειζε εύκολα μια δικτατορική κυβέρνηση.

Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου: Καλά έκανε ο Ανδρέας και δημιούργησε μεσαία τάξη στην Ελλάδα, αλλά ξέχασε να τους πει εκτός από δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις. Πάνω στον συγκεκριμένο πολιτικό πολιτισμό βασίστηκε και πήρε μορφή ο σύγχρονος «Ελληνάρας». Τα χρόνια της διακυβέρνησής του, το χρέος εκτινάχθηκε, διότι διπλασιάστηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, υπεραυξήθηκαν οι μισθοί τους, σπαταλήθηκαν χρήματα από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς και φυσικά κρατικοποιήθηκαν χρεοκοπημένες επιχειρήσεις,

Κυβέρνηση Μητσοτάκη : Δεν δύναται μια κυβέρνηση να έχει πρωτογενές πλεόνασμα για δυο χρόνια και ύστερα να παρουσιάζει αύξηση του δημόσιου χρέους. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται πλασματικά όταν σε ένα προϋπολογισμό προσμετρούνται οι κρατικές εγγυήσεις των ΔΕΚΟ. Και αυτό ακριβώς έγινε με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Επιπλέον παρά τις αξιόλογες προσπάθειες του Στέφανου Μάνου και ορισμένων άλλων, το πελατειακό κράτος, οι συντεχνίες και ο ανοιχτός πόλεμος στον ίδιο τον Μητσοτάκη δεν επέτρεψαν να ολοκληρώσει το έργο του.

Κυβέρνηση Σημίτη : Από το 2001 και μετά έχει συνεχώς πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ παράλληλα επί των ημερών του χρηματοδοτούνται από τα πιο μεγάλα δημόσια έργα (pseudokeynesianism). Για να υπάρχει λοιπόν, η επιθυμητή σύγκλιση με τους όρους της Ευρωζώνης, ώστε να μπει η χώρα στην Ο.Ν..Ε., η πολιτική Σημίτη με το creative accounting κεφαλαιοποιεί «τρύπες» και δημιουργεί ψευδώς (αλλά νομίμως) μια καλύτερη εικόνα της οικονομίας.

Κυβέρνηση Κώστα Α. Καραμανλή : Με «ήπια προσαρμογή» εκτόξευσε το χρέος, αφού στην ουσία αύξησε το Κράτος ακόμη περισσότερο. Μισθοί και επιχορηγήσεις για όλα τα γαλάζια παιδιά έφτασαν το δημόσιο χρέος στο 123%

Κυβέρνηση Γιώργου Α. Παπανδρέου : Βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστη μπροστά στο βαρύ φορτίο που αποφάσισε να επωμιστεί. Είχε μειωμένα αντανακλαστικά με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος που κατέστησε το δημόσιο χρέος μη βιώσιμο.

Η πολιτική εκτροπή του νεοέλληνα αντικατοπτρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτισμική του παρακμή. Με φορολογικό σύστημα που ευνοεί την φοροδιαφυγή και με ένα κρατικά ελεγχόμενο τραπεζικό σύστημα, μέσα σε 30 χρόνια έχει μετατρέψει ένα αναποτελεσματικό σύστημα σε σύστημα εξουσίας και την ίδια στιγμή ο ίδιος έχει μετουσιωθεί σε επηρμένο αρχοντοχωριάτη.