Σαν την πατρίδα σου.

Σαν την πατρίδα σου αδούλωτη ψυχή
Στα βλέφαρα, σου βάλαν δάκρυ,
αιώνια να κουβαλάς εσύ
στου κόσμου κάθε απόμερη άκρη.


Γυμνώθηκες σε θάλασσα από κρίματα
Σαν την πατρίδα σου, μόνη στο πουθενά,
γεμάτη πλήγματα.

Κι όμως όλοι να ζηλεύουν την ομορφιά σου
Να θέλουν να κατέχουν τη καρδιά σου

Ως πότε το θάνατο που σε κερνούν θ΄αντέχεις;
Ως πότε θα αναρωτιέμαι γιατί δε μ΄έχεις;

Αθόρυβα, ρομαντικά, τώρα το νου σου, γύρνα πίσω
Είμαι έτοιμος για σένα συγγνώμη να ζητήσω

Στου Πενταδάκτυλου τις κορφές τα χρόνια τα θαμπά
να κρύψω
και τη ψυχή σου απ΄τα δάκρυα να γδύσω

Σαν την πατρίδα σου, στην αδυσώπητη σφαγή σου
Εγώ είμαι εδώ να φιλήσω την πληγή σου.

Μες το σκοτάδι, τη ζωή σου να γλυκαίνω
και του κόσμου σου τα βάσανα αιώνια να σωπαίνω

Σαν την πατρίδα σου, στην Πράσινη Γραμμή,
εκεί που τρωκτικά σκαλίζουν τα βουβά
όνειρα της Μάνας,

έμαθα κι εγώ, το πράσινο πως είναι το χρώμα της Ελπίδας
κι εσύ, της λατρεμένης γης αγία, η θεά του Έρωτα και της Φροντίδας.

Σαν την πατρίδα σου, όμορφη θα΄σαι τη
μέρα που θα γευτείς ελπίδα.
Τη μέρα τη λάμπρή, που θά΄ρθει της Λεφτεριάς αχτίδα

Και θα΄ναι ώρα γλυκιά, κάπου εκεί κοντά στο δείλι.
Και θα΄ναι τότε, όταν θα σμίγουν ξανά τα δικά μας χείλη.